Groep 6, Zuidoost
Kyan zit voor in de klas, direct naast de meester. Hij is dit jaar zijn speciale assistent voor de speciale klussen. “Al die extra aandacht vindt hij heerlijk,” zegt de meester. “Voorwaarde is wel dat hij zich aan de afspraken houdt, en dat is best lastig.”
Die afspraken hebben vooral betrekking op zijn gedrag. Hij is moeilijk lerend en sociaal gaat het hem niet goed af in de klas. Als iets niet lukt, of hij is boos, dan kan hij daar moeilijk uitkomen. Het duurt vaak uren voordat hij weer bij zinnen is en dan moet de meester nog met hem praten.
Kyan heeft een-op-eenbegeleiding nodig en deze klas met 23 leerlingen is geen goede plek. “Het is een lieve jongen, maar hij begrijpt niet wat er, vooral op sociaal gebied, van hem wordt verwacht. Hij is altijd in conflict met iedereen.”
Het is een jarenlange frustratie van de meester. Vorig jaar had hij drie kinderen in de klas die speciale aandacht nodig hadden, waarvan een met een zware vorm van ADHD. Als hij zijn pil niet genomen had, begon hij met boeken te gooien en kinderen met de dood te bedreigen. Dan belde de meester zijn moeder, die hem dan van school kwam halen. Die drie vroegen bij elkaar zoveel aandacht dat hij af en toe de andere leerlingen totaal vergat.
Volgens de meester is er iets grondig mis in het onderwijs, dat dit kan gebeuren. Speciaal onderwijs is hard nodig, maar de afgelopen jaren juist wegbezuinigd. “Een bezuiniging die mooi verkocht is onder de noemer: Samen naar School. Dat klinkt leuk en bij sommige kinderen werkt het zeker. Maar andere kinderen zouden beter op hun plek zijn in het speciaal onderwijs met meer persoonlijke aandacht.”
Er is een IB’er (intern begeleider) op school die zich ontfermt over Kyan en andere leerlingen die speciale aandacht nodig hebben. Met Kyan werkt de begeleider al een jaar aan twee afspraken: bemoei je niet met een ander en ga naar de juf of meester als er iets aan de hand is.
Afspraken die nog steeds niet lukken, omdat hij het simpelweg niet ziet. Vandaag in de pauze ging het weer mis. De meester was binnen een boterham aan het eten toen buiten op het plein ruzie ontstond. Een klasgenoot gleed uit en viel. Iets waar Kyan om moest lachen. De jongen werd boos om zijn gelach, maar was het een minuut later alweer vergeten en speelde verder. Alleen Kyan kon het niet vergeten. Hij bleef maar doorgaan met provoceren. Na de pauze duurde het nog uren voordat hij rustig werd.
Na schooltijd heeft de meester rustig uitgelegd wat er misging en hoe hij het morgen anders aan kan pakken. Pas toen mocht hij vertrekken. “Ik laat hem niet naar huis gaan zolang het niet is opgelost.”
Hij laat de kinderen op vrijdag ook niet met een rotgevoel het weekend in gaan. “Dat hoort bij je werk. Desnoods laat je het rekenen vallen en doe je een spelletje. De kinderen maken meteen de klik met iets positiefs en zijn de nare dingen vergeten. Ze moeten blij naar huis, dan komen ze ook blij weer terug.”