Er is iets met de leerlingen in de klas. Als het stormt, zoals de afgelopen maanden regelmatig het geval was, merkt de juf van groep 6 altijd dat de concentratie afneemt. Maar nu: zelfs wanneer het buiten windstil is, blijft de onrust door het lokaal razen. Een aanhoudende uitgelaten stemming die volgens haar is te vergelijken met de eerste weken na de zomervakantie, als ze weer moeten wennen aan de routine. “Ze zijn druk, zijn alleen maar met elkaar bezig, hebben een korte concentratieboog en de werkdrang is ver te zoeken. Het is een grote gezelligheidssoep.” En dat terwijl de zomervakantie nog vele weken op zich laat wachten.
De onrust begon in de laatste week van het thuiswerken. De juf ontving berichten van leerlingen met teksten als: ‘Juf, ik doe het niet meer. Dat rekenen lukt gewoon niet.’ en ‘Juf, mijn ouders kunnen vandaag niet helpen, dus ik stop ermee.’
“Ja, wat moet je daar dan op zeggen? Oké, prima, doe maar niet?” De onrust werd na de lockdown alleen maar erger. En als ze terugrekent, begrijpt ze precies waar de concentratiedip vandaan komt: vanaf eind december ruim tweeënhalve week kerstvakantie en daarna nog altijd lockdown en dus vijf weken thuiswerken. Eindelijk is de lockdown voorbij, weer twee weken naar school. En dan is het alweer voorjaarsvakantie: een week vrij. Vlak na de voorjaarsvakantie moet de juf in quarantaine en gaat de klas een week terug naar het thuisonderwijs.
Daarbij is de klas tussen alle lessen door begonnen aan een uitgebreid kunstproject, zijn de schooltuinen van start gegaan (het onderhouden van een moestuin) en is er een nieuwe rage gaande: pop-it fidgets. De juf snapt heus wel dat de pop-its – siliconen vormen in allerlei kleuren met rondjes die je kunt indrukken – relaxt zijn, maar ze wordt er ondertussen helemaal gek van. Tijdens de lessen mag er geen pop-it meer op tafel liggen. “Het liefst heb ik dat ze helemaal niet mee naar school gaan. Laatst trok een leerling haar la open, bleken er een stuk of vijf in te liggen.”
Van die verzameling heeft de juf een foto gemaakt en in de groepsapp naar de ouders gestuurd met de tekst: ‘De rage loopt uit de hand. Graag maximaal 1 en het liefst geen pop-it mee naar school.’ Waarop een vader aan het einde van de middag een foto terugstuurde met zijn kind volledig behangen met pop-its: ‘Nu zit ik er thuis mee ;)’
De ouders reageren sowieso altijd wel ontspannen. De rapportgesprekken van laatst bleken een oase van rust. De juf had ze alle 23 in een week gepropt, online met de leerlingen erbij. Stuk voor stuk positieve gesprekken, ook met de ouders en leerlingen van wie de scores iets tegenvielen. De ouders begrepen dat het is wat het is, en zeiden vooral trots te zijn op hun kind, en op het harde online thuiswerken. De gesprekken gaven de leerlingen een enorme boost. En het maakt de juf nieuwsgierig naar wat al die zelfstandigheid en thuiswerkervaring deze kinderen gaat brengen – zodra de storm is gaan liggen.