De ene na de andere leerling loopt bij de juf langs om het gemaakte werkje af te laten tekenen. “Heel goed gedaan, Jules, maar denk je nog aan de hoofdletters en de punten?” De volgende staat al klaar met een Nederlandse provincie in de hand. “Ah, je hebt Noord-Holland gekozen. Pak je schrift maar om hem in te kleuren.”
Tussen de werkjes door zwaaien de leerlingen naar een opengeklapte laptop, die op een tafel in de klas staat. “Ze is er nog niet,” schreeuwen ze erbij. De leerling die momenteel in quarantaine zit met haar gezin, is even iets anders aan het doen en zit niet op haar plek rechtsonder in beeld.
Het is bijna normaal geworden dat er leerlingen thuiszitten en via de laptop toch aanwezig zijn. “Zo schraal is dit,” zegt de juf. “Je wilt gewoon dat alle kinderen lekker in de klas werken met de materialen en niet de hele dag achter de computer zitten.”
Bij het online lesgeven tijdens lockdowns blijft er weinig over van het montessori-onderwijs. Meer dan rekenen, spelling, de tafels oefenen en nieuwsbegrip werd het niet. Niets voor de juf, want haar montessorihart is groot en de door de leerlingen zelfgekozen werkjes zijn heilig. Ze zal ook nooit op een andere school les kunnen geven. “Geen denken aan. Ik vind het gewoon zielig als kinderen dingen moeten doen die ze echt nog niet kunnen of die ze juist allang kunnen.”
Ze hoopt van harte dat na de vakantie de scholen niet nog weken dicht blijven en het onderwijs weer online moet. En ook de kinderen zien dat niet zitten, zo blijkt bij een klassikale rondvraag:
“Iedereen zegt de dingen dan in een soort van internettaal, zoals een robot die praat in korte zinnen, dat vind ik niet fijn.”
“Online is het ingewikkelder en hier in de klas zijn al mijn vrienden.”
“Hier is het fijner.”
“Sommige kinderen hebben een bril gekregen van het werken op een scherm.”
“Thuis voelt het niet als een klas, dus dan denk je: waarom zou ik leren?”
Nadat alle werkjes zijn opgeruimd en het kringgesprek is overgegaan in de fruitpauze, wordt het tijd voor het verhaal over de vredesduif. Geheel in het thema van het nieuwe jaar en de lieve dingen die we elkaar wensen. De juf improviseert, want ze is het boek even kwijt. De strekking: maak geen ruzie, maar zorg voor elkaar.
Als ze klaar is, laat de juf een geknutselde duif van papier aan de klas zien. “Deze vredesduiven gaan we voor elkaar maken en dan schrijven we er aan de ene kant een wens op voor 2022 en op de andere kant een compliment.” Na een uurtje knutselen hangt de klas vol duiven met persoonlijke wensen en complimenten.
Ik wens je succes met werken
Ik vind je grappig
Ik wens je vriendschap
Ik vind je behulpzaam
“Toen de duif zag dat het goed was, vloog hij het raam weer uit van de klas met 26 kinderen,” improviseert de juf verder. “Kinderen die allemaal ontzettend hard werken en zo vreselijk lief voor elkaar zijn.”