Ook in Noord waren de dozen met gratis coronatests afgeleverd. De juf had ze uitgedeeld en een demonstratie gegeven. “Ik duwde het stokje mijn neusgat in en draaide het een paar keer rond.” Veel van haar 29 leerlingen hadden nog nooit een test gezien, laat staan gedaan, wist ze. “Veelal uit onwetendheid, maar er zijn ook ouders die het principieel niet willen, ouders die niet in corona geloven en ouders die er heel makkelijk in zijn.”
De juf heeft zelf nog geen corona gehad en dat mag een wonder heten, want er waren aardig wat potentiële besmettingsmomenten voorbijgekomen. Zoals die keer dat een collega haar iets uit wilde leggen op de computer: het voelde niet goed zo dicht naast elkaar zitten en ze zag ervan af. Een dag later meldde de betreffende collega dat ze corona had. Een paar weken later, iets soortgelijks. Ook die collega testte even later positief.
Hoewel ook de juf regelmatig door de gang loopt zonder mondkapje, omdat ze die in de haast vergeten is, houdt ze zich zoveel mogelijk aan de regels.
Neem het snottebellenbeleid. Toen dat was aangescherpt, net nadat de school wegens te veel coronabesmettingen twee weken dicht was geweest, heeft ze een snotterende jongen gevraagd naar huis te gaan. De jongen wilde in eerste instantie niet vertrekken; hij zei dat hij de laatste tijd gewoon veel verkouden was. De juf beloofde dat ze zijn moeder later op de dag zou bellen – het kon niet meteen, want de les begon – maar hij moest toch echt naar huis.
Bij het uitgaan van de school stond de moeder de juf al op te wachten.
“Ik wil jou even spreken,” riep ze.
“Ik zeg eerst alle kinderen gedag en dan heb ik tijd,” antwoordde de juf. Ze bleef redelijk kalm . Ze wist dat de directie achter de regels en haar beslissing stond.
“Jij hebt mijn kind naar huis gestuurd.”
“Inderdaad, omdat hij verkouden was.”
“Jij hebt hem niet geloofd.”
“Het is niet dat ik hem niet geloof, maar ik wilde het eerst bespreken.”
“Hij heeft het gevoel dat je hem niet serieus neemt, want hij is wel vaker verkouden de laatste tijd.”
“Dat zou ik dan graag willen weten, want dat is me niet eerder verteld.”
Wat de juf ook zei, de moeder bleef er maar over doorgaan. Niet over corona en de regels van de school, maar dat ze moest begrijpen dat haar zoon altijd de waarheid sprak. “En ze zei dat ik haar de volgende keer eerst moet bellen als hij ziek is voordat ik hem naar huis stuur. Ook al wacht er een hele klas op me.”
Een moment van choose your battles voor de juf, die de afgelopen tijd voor hetere vuren had gestaan. “Ik had even zo geen zin in deze discussie.”