Ik vind het bijzonder dat ik de kinderen mag begeleiden bij dit sleutelmoment. Het zijn de gesprekken die ze zich later nog zullen herinneren. En ik mag erbij zijn.”
Dit is het vierde jaar dat de meester van groep 8 samen met zijn collega’s de schooladviezen geeft. Afgelopen week werd hij nog herinnerd aan zijn eerste jaar, toen hij een brief kreeg van de ouders van een leerling. De strekking: ze zijn het nog steeds niet eens met het advies dat hij destijds gaf.
Tja, het kan verkeren met die sleutelrol. Hij lacht er maar om. Daarbij is dit een uitzondering, want hij voelt over het algemeen niets dan positieve energie. “Laatst vroeg een oud-leerling of hij stage bij me kon lopen. Dat vind ik dus een gigantisch compliment.”
De meester had alle middagen van de week volgepland met adviesgesprekken. Even vooropgesteld dat negentig procent van de gesprekken inspirerend was en goed verliep, zaten er zoals elk jaar ook minder prettige tussen. Met als belangrijkste reden van het ongenoegen: het kind en de ouders waren niet happy met het advies.
Zoals bij een van de leerlingen die het laatste jaar enorm gegroeid was, keihard gewerkt had, en daarmee een vmbo-t/havo-advies had verdiend. Een advies dat ze met haar resultaten in groep 7 nooit zou hebben gekregen. De leraar dacht goed nieuws te hebben, maar de ouders waren niet blij; het moest minimaal havo zijn.
“Waar ik in deze gevallen moeite mee heb, is dat het kind een ontevreden gevoel aangepraat wordt door de ouders.” In zijn ogen is dit een duidelijke trend. Tijdens het gesprek zeggen de ouders tegen het kind: “We zijn trots op jou, goed gedaan.” En vervolgens tegen de leraar: “Alleen is ons kind erg teleurgesteld in het advies.” Hoe kan het, vraagt de meester zich af, dat de ouders trots zijn, maar het kind teleurgesteld is?
Andere varianten zijn er ook. De ouders zeggen tegen het kind dat ze trots zijn. En daarna tegen de leraar: “We gaan hier niet mee akkoord, dit is veel te laag.” Dan ziet hij de leerling kleiner worden en gaat het koppie steeds verder hangen. “Je krijgt eigenlijk te horen dat je het slecht gedaan hebt. Dat het resultaat te laag is.”
Van een aantal ouders heeft de meester achteraf een andere reactie ontvangen dan in het gesprek zelf. Dat ze graag nog verder met hem over het advies zouden praten omdat hun kind ontevreden is, of omdat ze er zelf niet achter staan. “Ik vind het een stuk prettiger dat ze dat via deze weg doen, en niet waar de leerling bij is.”
De gesprekken waar hij echt van opknapt, zijn die waarin de ouders oprecht trots zijn op hun kind, ongeacht het advies. Zoals bij bij de leerling die haar carrière al uitgestippeld had: naar de vakschool, vmbo basis, daarna bakker worden. “Ze heeft keihard haar best gedaan, is al aangenomen op de school waar ze graag naartoe wil en is helemaal trots. En de ouders ook. Ik ben ervan overtuigd dat ze het helemaal gaat maken.”