“Het voelde na terugkomst net alsof ik een weekend met vrienden was weggeweest. Ik was superbrak van twee zeer korte nachten. Maar vooral voldaan, want het was fantastisch.”
Normaal gesproken zou het tweedaagse kamp van groep 8 op Ameland zijn, dat deden ze tenslotte al jaren, alleen was er dit jaar geen plek op het gebruikelijke adres. Zo kwam het dat ze in een gehucht terecht waren gekomen, ergens op de grens van Drenthe en Overijssel. Van origine werd de accommodatie, die de meester online had gevonden, gebruikt als ponykamp. Een sfeer die de plek nog ademde, door de huifkarren waarin geslapen werd en een grote paardenbak op het terrein. “Twintig huifkarren stonden in een cirkel om een recreatiezaal heen. Een zaal met een serieuze bar – voor ons zonder aangesloten tap natuurlijk – discolichten en een goede geluidsinstallatie.”
De locatie was een schot in de roos, want alles was aanwezig: een zwembad, pony’s, een trampoline, een voetbalveldje en western-spellen om onder begeleiding in de paardenbak te spelen, zoals darten met hooivorken.
De catering werd volledig verzorgd. Al kwam het eten veelal uit de frituur, prettig was het wel dat er niet gekookt en afgewassen hoefde te worden. En er dus geen extra hulp van ouders nodig was, naast de groep van zes leraren als begeleiding.
“Omdat het zou gaan onweren, hadden we de bonte avond verplaatst naar de eerste dag. Dat bleek een gouden greep, want iedereen was nog fris en vol energie. We gaan dat vanaf nu elk jaar doen.” Het was een avondvullend programma geworden met optredens en spellen, en een disco aan het einde met schuifelnummers voor wie durfde. Dat waren er dit jaar niet veel.
Rond half twaalf moest het stil zijn op het terrein. Vanaf het moment dat de kinderen in hun eigen huifkar lagen en het redelijk rustig was, zat de begeleiding met een drankje te wachten tot het spel van stiekem overlopen van de meisjes naar de jongens en andersom zou gaan beginnen. Een feest, zo leert de ervaring, dat uren kan duren.
“Zo grappig wat ze allemaal verzinnen om in een andere huifkar terecht te komen. Drie keer achter elkaar naar de wc moeten, hoofdjes die vanachter een kar spieken voordat ze gaan rennen, lichtbundels die tussen de karren schijnen. Een heel voorspelbaar, en daardoor des te leuker, kat-en-muisspel. Grappig genoeg waren het dit jaar vooral de meisjes die naar de jongens overliepen.”
Een ander terugkerend feestnummer was het verstoppen van snoep. “Vooraf laten we weten dat het niet de bedoeling is om snoep mee te nemen, om te voorkomen dat er kilo’s in de tassen zitten. En dan weten we natuurlijk al dat het stiekem gaat gebeuren.” Alle trucs werden weer uit de kast getrokken. Zo was er een leerling die een knuffel onthoofd had, volgepropt met snoep en daarna weer dichtgenaaid.
“En een nieuwe variant: een leerling die een bordspel had meegenomen. Hij lag met zijn kussen op de doos toen hij ging slapen. ‘Dat ligt niet lekker, lijkt me,’ zei ik tegen hem. Toen de doos op mijn verzoek openging, bleek dat het spel eruit gehaald was en een flinke lading snoep erin gestopt.”