De juf staat voortdurend in contact met de ouders. Via de app, de mail en de laatste maanden ook weer in de klas en op het schoolplein – dat kon natuurlijk lange tijd niet vanwege corona.
Aangezien er elke dag dingen gebeuren, van kleine voorvallen tot ruzies, is het steeds de vraag: wanneer meld je wel iets wel en wanneer niet?
“Als je 28 kleuters hebt, is het lastig om alles te laten weten. Soms vergeet ik het ook te vertellen, door alle drukte, of gaan de kinderen na school naar de bso en zie ik de ouders niet. Dan stuur ik achteraf nog weleens een berichtje als ik vind dat ze iets moeten weten.”
Zoals laatst bij een incident met twee kleuters. “De kinderen mogen van mij als het lekker weer is buiten op het gras naast het lokaal gaan zitten om rustig een boekje te lezen. De deur naar buiten staat dan open zodat ik ze goed in de gaten houden kan.”
Die bewuste middag waren twee kinderen in plaats van lekker lezen naar het fietspad een paar meter verderop gelopen. “Stonden ze daar met zijn tweeën de boeken op het asfalt te smijten. Daarvan heb ik natuurlijk wel even melding gemaakt bij de ouders.”
Ook als er iets structureels aan de hand is, neemt de juf contact op met de ouders om te overleggen hoe ermee om te gaan of wat eraan te doen. Zoals bij het meisje met de schaar. “Zij is gek van knippen en zegt als we met z’n allen gaan knutselen altijd: ‘Ik wil niet knutselen, ik wil knippen.’ Dan pakt de juf een schaar en een stapel tijdschriften en laat ze het meisje plaatjes knippen. “Heel goed voor de fijne motoriek en ze wordt er rustig van.”
Ook als er geen papier voorhanden is, blijft de drang om te knippen kennelijk groot. Zo kwam het dat ze een dag nadat ze de tuinman het gras had zien maaien rondom de school een stuk uit haar eigen haar had geknipt. “Ik moest even mijn haar maaien, juf,” had ze erbij gezegd.
De plukken had de juf later onder de tafel van de kleuter teruggevonden. Iets wat ze wel moest melden bij de ouders. ‘Als jullie morgenochtend bij het kammen een pluk missen, dan kan dat kloppen,’ had ze laten weten. “Gelukkig reageerden ze relaxed. Uit de conversatie bleek dat ze thuis nog nooit de schaar in haar kapsel had gezet. Kennelijk deed ze dat alleen bij mij.”
Het bleef niet bij die ene keer: een week later was het weer raak. Wederom dwarrelde er een pluk haar over de vloer en dit keer was de schaar op een iets zichtbaardere plek gezet. Ook nu nam de juf contact op. “Vooral ook om ze te waarschuwen, zodat ze niet schrikken als ze hun kind komen halen”
De fascinatie voor de schaar is onlangs nog vereeuwigd door de schoolfotograaf. “Op de portretfoto’s staat ze vol trots met een enorme hap uit haar pony.”